ทำอย่างไรดี...มีคำสั่งให้ไปประจำที่สาขาของบริษัทในจังหวัดห่างไกล รู้สึกเหมือนตายทั้งเป็น กลัวเหลือเกินเพราะต้องไปเริ่มใหม่หมดทุกอย่าง ทั้งชีวิตความเป็นอยู่ และเพื่อน แต่ไม่ไปก็ไม่ได้
ไม่แปลกหรอกค่ะ ที่บางครั้งคนเราจะเกิดความรู้สึกหวาดกลัวกับการต้องเผชิญกับความเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นในชีวิตจริงของเรา
ในเมื่อไม่ไปก็ไม่ได้ คำแนะนำง่ายๆ ก็คือ คุณต้องกลับมาอยู่กับลมหายใจของตัวเอง แล้วบอกกับตัวเองว่า...ชีวิตของเราคือขณะนี้เท่านั้น
จงตั้งมั่น ไม่หวั่นไหวเมื่อหายใจเข้า แล้วก็รู้ว่าเราจะมีลมหายใจออกอย่างเห็นว่าสิ่งทั้งหลายทั้งปวงนั้นเปลี่ยนแปลงได้
การใช้ชีวิตอย่างคนที่กลับมาอยู่กับลมหายใจของตัวเองนั้น...จะทำให้มุมที่เรามองออกไปข้างนอกนั้นไม่มีอคติ
เราจะไม่เพ่งโทษใคร หรืออะไร ให้รำคาญใจ และเราจะไม่สับสนวุ่นวายอย่างคนที่มีชีวิตที่หวาดกลัวด้วย
เราต้องออกจากความหวาดกลัวให้เร็วที่สุด เพราะถ้าจมอยู่กับความหวาดกลัว บางทีความหวาดกลัวอาจทำให้ทำร้าย
ร่างกาย หรือทำลายชีวิตตัวเองได้
ซึ่งจะเป็นเรื่องน่าเสียดายและน่าเสียใจมาก เนื่องจากการตายไม่ใช่ทางออก...การตายเป็นการหนี
เราควรจะมีชีวิตที่ไม่คิดหนีเวลาที่ทุกข์
ธรรมะเกิดขึ้นอย่างมีประโยชน์และมีประสิทธิภาพ...ก็ต่อเมื่อเราต้องเผชิญกับความทุกข์
ทุกข์มีไว้ให้เห็น ไม่มีไว้ให้เป็นค่ะ
เราจึงควรเห็นทุกข์ในขณะที่มันเกิด และวิเคราะห์ทุกข์ของตัวเอง แล้วกลับมาอยู่กับลมหายใจของตัวเองอย่างมีสติ
และเห็นว่าสิ่งที่กำลังเกิดขึ้นนั้นมีอะไรเป็นเหตุเป็นปัจจัย
เปลี่ยนแปลงเหตุปัจจัยเสียใหม่ด้วยปัญญาของเรา บนหนทางที่จะทำให้ชีวิตของเราพ้นทุกข์ได้
แล้วจะเห็นว่าชีวิตของเราไม่ตายทั้งเป็น เพราะการกลับมาอยู่กับลมหายใจอย่างมีสติง่ายๆ เช่นนี้
ขอเป็นกำลังใจให้คุณ และทุกคนที่กำลังเผชิญกับปัญหาเดียวกันนี้
หายใจเข้า...อ่อนโยน
หายใจออก...หนักแน่นดังภูผาใหญ่
อารมณ์ใดมากระทบก็ไม่หวั่นไหว
แล้วจะเห็นว่าปัญหาต่างๆ จะผ่านไปได้ ด้วยการที่เรามีตัวเองเป็นเพื่อน และอยู่กับลมหายใจอย่างมีสติปัญญา
