เตือนภัยเส้นทาง ม.เกษตรไปนนทบุรี
เมื่อคืนวันที่ 9 มิถุนายน 2550 เวลาประมาณ 22.20 น. ผมขับรถผ่านมาทางโรงแรมมารวย และติดไฟแดงอยู่ตรงแยกเกษตร ระหว่างรอไฟแดงอยู่นั้น ก็เห็นผู้หญิงอายุประมาณสี่สิบห้าปี พอเธอคนนั้นเห็นรถเราปุ๊ปก็เดินเข้ามาหา เราก็นึกว่าคนรู้จักเข้ามาทัก
แกบอกว่า... หนูเลี้ยวขวาใช่ไหม ขอติดรถไปหน่อยเดี๋ยวเลี้ยวขวาแล้วจะลง
ตอนนั้นด้วยความง่วงของผม ประกอบกับเห็นว่าเธอเป็นผู้หญิงมีอายุ และเดี๋ยวก็จะเลี้ยวขวาอยู่แล้วคงไม่มีอะไร ก็เลยให้ขึ้นรถมา แต่พอขึ้นรถปุ๊ป เธอก็ถามว่า
"หนูจะไปไหน"
"ไปแถวโรงพยาบาลวิภาวดี" ผมแกล้งตอบไปอย่างนั้น จริงๆแล้วบ้านผมอยู่แถวพระราม5
"งั้นดีเลย ขอไปลงแถววิภาวดีแล้วกัน" เธอบอก
"อันที่จริงผมจะข้ามสะพานไปทางเดอะมอลล์" ผมบอก
"งั้นยิ่งเยี่ยม บ้านน้าอยู่บางบัวทอง ขอไปลงทางโน้นก็ได้"
ในใจตอนนั้น คิดว่าไหนบอกว่าเลี้ยวแล้วจะลงไงล่ะ แต่ไหนๆก็เอาน่าลงฝั่งโน้นก็ได้ ผมตั้งใจจะให้แกลงฝั่งตรงข้ามพันทิพย์งามวงศ์วาน แต่พอถึงหน้าพันทิพย์แกดันไม่ยอมลง ถามผมว่า
"แล้วหนูจะไปไหนต่อ"
"เดี๋ยวจะเลี้ยวไปทางด่วน" ผมบอกไปอย่างนั้น
"งั้นเดี๋ยวเลี้ยวตรงทางด่วนแล้วจอดก็ได้ ตรงนั้นมีแท็กซี่คันนึง" แกบอกผมอย่างนั้น
แต่ผมเริ่มรู้สึกไม่ดีแล้ว เพราะสงสัยว่าแกรู้ได้ยังไงว่ามีแท็กซี่จอดอยู่ตรงนั้นคันนึง ผมเริ่มรู้สึกว่าชักจะไม่ดีแล้ว นี่มันอะไรกันหว่า และผมก็คิดว่าถ้าเกิดผมเลี้ยวตรงทางด่วนจริงๆตรงนั้นมันก็ค่อนข้างเปลี่ยว และดูอันตรายเหมือนกัน ผมเลยบอกใหม่ว่า
"ผมจะไปทางแคราย"
"งั้นเดี๋ยวเลี้ยวแครายแล้วค่อยลงก็ได้ น้าไม่กลับบางบัวทองแล้ว ดึกแล้วกลับคอนโดเลยดีกว่า ไหนๆก็ดึกขนาดนี้แล้ว"
และแกก็พูดดักใหญ่เลยว่า..."คอนโดน้าไปได้หลายทาง ไปทางพระราม5 ก็ได้ ไปทางตลาดนนท์ก็ได้ แบบว่าเข้าได้ทุกทางเลย"
คืออารมณ์ที่แกพูดเหมือนจะดักไว้หมดไม่ว่าเราจะไปทางไหนแกก็จะไปด้วยให้ได้ ผมคิดในใจว่าดูท่าไม่ดีแล้วแน่ๆ เลยเลี้ยวแครายแล้วจอดฝั่งตรงข้ามซอยเรวดี และบอกให้แกลง
"ลงตรงนี้แหละไม่เปลี่ยว จะได้โบกแท็กซี่ไปต่อได้ไม่น่ากลัว"
"แล้วจะไปไหนต่อล่ะเนี่ย" แกดันถามต่อ
ผมบอกว่า...
"ไปแยกหน้าแล้วเลี้ยวซ้าย" ที่บอกไปอย่างนั้นเพราะแกพูดเอาไว้ว่าทางไปคอนโดแกต้องเลี้ยวขวา แล้วผมก็พูดต่อว่า
"ผมจะแวะทำธุระก่อน น้าลงตรงนี้แหละ"
แกก็ยังอุตส่าห์บอกอีกว่า... "แยกหน้าเลี้ยวซ้ายค่อยลงก็ได้"
ผมเลยบอกว่า "น้าลงนี่แหละ"
"ทำไมหนูไม่ฉลาดเลย แยกหน้าลงก็ได้ ไหนๆทำดีแล้วก็ทำให้มันสุดๆสิ" แกพูดกับผม....
แต่เวลานั้นผมยืนยันคำเดียว "ลงนี้แหละ" แกถึงได้ยอมลงไป
ตอนนั้นผมมั่นใจมากว่ามันต้องเป็นมิจฉาชีพแน่ๆ เพราะผมรู้สึกว่าแปลกมากๆ แล้วทางที่ผมจะไปต่อ ก็ค่อนข้างเปลี่ยว อาจจะมีรถขับตามเรามาก็ได้ หรืออาจจะคอยดักเราอยู่ที่แยกไหนก็ได้
แต่ที่ผ่านมาคงยังไม่กล้าผลีผลามทำอะไร เพราะตัวผมค่อนข้างใหญ่ หรือไม่ผู้หญิงคนนี้อาจจะเตรียมลงมือปล้นเองก็เป็นได้ เพราะว่าแกหิ้วกระเป๋ามาด้วยใบนึง ผมเองก็ไม่รู้ว่าข้างในมีอะไร
พอให้แกลงแล้ว กลับถึงบ้านค่อยนึกได้ว่าน่าเสียดาย น่าจะรอดูแกต่ออีกสักนิดว่าจะไปไหนต่อ หรือจะทำอะไรต่อ ถ้าเห็นพิรุธจะได้แจ้งตำรวจให้เอาไปสอบสวน คิดแล้วก็เสียดาย เป็นห่วงว่าคนอื่นอาจจะใจดีให้แกขึ้นรถมา
โดยเฉพาะถ้าคนขับรถเป็นผู้หญิงยิ่งน่าเป็นห่วง ก็เลยมาเล่าสู่กันฟัง เตือนเพื่อนๆว่าอย่ารับคนแปลกหน้าขึ้นรถเลย สังคมทุกวันนี้ใครจะว่าแล้งน้ำใจก็ช่างเค้าเถิด เพราะถ้าเกิดอะไรขึ้นมากับเรามันก็ไม่คุ้มค่าเลย ใครมีเพื่อนๆพี่ๆน้องๆ หรือคนที่คุณรักที่ขับรถใช้ถนนก็ช่วยฝากเตือนๆกันต่อไป
อย่าคิดว่าเป็นผู้หญิงสูงอายุไม่มีพิษมีภัย จริงๆพวกนี้อาจจะทำงานเป็นขบวนการ ผู้หญิงคนนี้อาจจะเป็นนกต่อ และอาจจะมีวิธีการติดต่อกับกลุ่มของเค้า เช่นการเปิดโทรศัพท์มือถือทิ้งเอาไว้เลย แล้วพยายามพูดถึงสถานที่ที่จะไป เพื่อให้พวกของเค้าตามไปก็ได้ ระวังกันเอาไว้ด้วยนะครับ
ถึงเหตุการณ์นี้จะผ่านมานานแล้วนะคะ่ แต่อย่างไรก็ตามคุรสาวๆ ทุกคนก็อย่าได้นิ่วนอนใจนะค่ะ เพราะพวกมิจฉาชีพสมัยนี้เค้าฉลาดและทำงานกันอย่างรอบครอบมากค่ะ บางทีเราเองอาจตกเป็นเหยื่อโดยรู้เท่าไม่ถึงการค่ะ ใครมีประสบการณ์ดีๆ ก็เอามาแบ่ง เอามาเล่ากันได้เพื่อเป็นการเตือนภัยต่อๆ กันไปนะค่ะ