ควง
- ก. แกว่งหรือทําให้หมุนไปโดยรอบ เช่น ควงกระบอง ควงดาบ ควงจาน เดินเข้าคู่คลอเคลียกันไป เรียกว่า เดินควงกัน
- รวมหรือโยงเข้าในกลุ่มเดียวกัน เช่น เครื่องหมายปีกกาใช้ควงคำหรือข้อความซึ่งอยู่คนละบรรทัดเข้าด้วยกัน
- โดยปริยายหมายถึงคบหาสนิทสนมในเชิงคู่รัก เช่น คู่นี้ควงกันมาหลายปีแล้ว
- เข้าคู่ไปด้วยกัน เช่น ควงกันไปเที่ยว. น. เรียกตะปูที่มีเกลียวว่า ตะปูควง เรียกเครื่องมือที่ใช้ไขตะปูควงว่า ไขควง
- เครื่องมือสำหรับอัดใบลานเป็นต้นให้แน่น
- บริเวณ เช่น ในควงไม้ศรีมหาโพธิ์.
ความหมายจาก พจนานุกรมแปล ไทย-ไทย ราชบัณฑิตยสถาน