โอเอซิสชั่วคราวในทะเลทราย
พิมพ์ ก่อนจะรู้จักเธอ
ฉันเปรียบเสมือน 'ต้นไม้'ในป่าใหญ่
ซึ่ง'ป่าใหญ่'นั้น ก็คือ
'พ่อ แม่ เพื่อน ทุกๆคนที่รักฉัน'อย่างบริสุทธิ์ใจ
ฉันเดินทางจากป่าใหญ่
ตามเธอมาจนกระทั่งถึง โอเอซิส
'โอเอซิส'ซึ่งเปรียบเสมือน'ความรักของเธอ'
ดินแดนแห่งนี้ สวยงามราวสรวงสวรรค์
สิ่งเดียวที่ฉันคิด คือ
จะอยู่ที่โอเอซิสแห่งนี้ไปจนวันตาย...
อนิจจา...
กว่าที่ฉันจะมองเห็นสิ่งต่าง-ต่างเบื้องนอกโอเอซิส
ว่าแท้ที่จริงคือ
'ทะเลทรายอันแห้งแล้งสุดเส้นขอบฟ้า'
โอเอซิสที่เคย'ห่อหุ้มหล่อเลี้ยง ต้นไม่หลงป่า'
ค่อยๆเหือดแห้งเหมือนเป็นดัง'ภาพมายา'
'ทอดทิ้ง'ต้นไม้หลงป่า
ผจญทะเลทรายอันแห้งแล้งเดียวดาย...
ความรักของเธอเป็นเช่นนี้เอง
เหมือน'โอเอซิสชั่วคราวในท้องทะเลทราย'
'หมดรัก'แล้วฉันก็เหมือน'สิ่งที่ไร้ความหมาย'
ไม่ได้ลงมือ'ฆ่า'
แต่ฉันก็กำลังจะ'ตายลงอย่างช้า-ช้า'
ถ้าวันนี้ฉันไม่มี'ป่าใหญ่'
ฉันคง'ไม่มีลมหายใจ'มาเขียนข้อความเหล่านี้
'ความรัก'ทั้งหมดที่ฉันมี
กลายเป็น'ความเจ็บปวด'เท่าตัวทวีคูณ
ถ้า'ความทุกข์ทรมาน'เหล่านี้คือ'ชะตา'
ถ้าหากว่าคือ'บาปกรรม'ที่เคยทำเธอเอาไว้
ขอให้เรา'สิ้นสุดชาตินี้' ไม่ว่า 'บุญ กรรม'ใดใด
เกิดชาติหน้าชาติไหน 'ขอเราสอง'
อย่าได้พานพบกันอีกเลย...