กาลละครั้งหนึ่งเมื่อความรัก...ตอนที่4

บทที่ 4 "เหตุบังเอิญอาจเป็นหนทางการเปลี่ยนแปลงครั้งสำคัญ"

"ผมว่างานของคุณตอนนี้ในความคิดของผมมันยังไม่ดีพอเท่าไหรนะครับ คุณ...เออ..."ธีรัชพยายามที่จะนึกชื่อของต้นข้าวแต่ก็ติดอยู่ริมฝีปาก

"ต้นข้าวค่ะ"ต้นข้าวพยายามขานชื่อตัวเองซ้ำด้วยน้ำเสียงสงบนิ่งถึงแม้ว่าในใจคิดว่าธีรัชเสียมารยาทมากในครั้งนี้ที่เค้าจำชื่อเธอไม่ได้

"โอ้! ใช่ครับคุณต้นข้าวขอโทษทีพอดีว่ามันคิดเรื่องงานมากไปหน่อยก็เลยลืมชื่อของคุณไปเลย ขอโทษนะครับ" ธีรัชตอบขอโทษโดยไม่มีการมองหน้าต้นข้าวเลยซึ่งสองตานั้นจองมองแต่งานที่ต้นข้าวนำมาส่งมอบให้เท่านั้น

"ค่ะ เอาเป็นว่าส่วนของงานตรงนี้ที่ฉันจะให้คุณมาโนชดูนี้ คุณสามารถตัดสินใจแทนได้เลยใช่ไหม๊ค่ะ ฉันจะได้รับทราบเด๋วนี้เลย"ต้นข้าวพยายามที่จะสงบอารมณ์ในครั้งนี้สุดความสามารถ

"ครับเพราะว่าพี่มาโนชได้รับมอบหมายให้ผมทำโปรเจคนี้ต่อจนเสร็จ และร่วมมือกับคุณจนกว่าคุณจะว่างระบบให้ทางเราเสร็จสมบูรณ์ครับ คุณคงไม่มีอะไรขัดข้องนะครับ"ธีรัชถามแบบลองชั้นเชิง

"โอเคค่ะ! ถ้าอย่างนั้นฉันว่าคุณคงต้องทำความเข้าใจซะใหม่นะค่ะว่าฉันไม่ใช่ ลูกจ้างของบริษัท outsourse ที่มา present งานให้กับทางบริษัทคุณ แต่งานตรงนี้เป็นงานต่อเนื่องที่ฉันทำตั้งแต่เป็นนักศึกษาฝึกงาน หรืออีความหมายก็คือตั้งแต่คุณมาโนชเปิดบริษัทใหม่นั้นแหล่ะค่ะ เอาเป็นว่าฉันไม่รู้ว่าคุณศึกษาดูงานเก่าที่ฉันร่างไว้หรือเปล่าแต่ถ้ายังไงฉันแนะนำให้คุณไปศึกษาดูก่อนดีกว่าที่จะมาวิจารณ์งานฉันแบบนี้" ต้นข้าวพูดพร้อมลุกขึ้นยืนเตรียมที่จะลุกออกเมื่อพูดจบ

"อืม...เดี๋ยวก่อนครับ"ธีรัชลุกขึ้นยืนบ้างพร้อมกับจับแขนต้นข้าวไว้เพื่อไม่ให้เดินหนี

"ฉันไม่คุยกับคุณแล้วคุณธีรัช เสียเวลา เด๋วฉันโทรบอกคุณมาโนชว่าฉันจะเข้าไปคุยกับเค้าเองโดยตรงดีกว่า"ต้นข้าวสบัดแขนตัวเองออกจากมือธีรัชแล้วเตรียมหยิบโทรศัพท์โทรหามาโนช

"โอเค..ผมขอโทษครับ พอดีว่าผมเครียดเล็กน้อยก่อนที่จะมาพบคุณในวันนี้"ธีรัชระบายความรู้สึกกดดันออกมาจากปากตัวเองโดยไม่ได้ตั้งใจ

"อะไร นะ!!"ต้นข้าวหยุดนิ่งแล้วหันมาทางธีรัชอย่างนึกส่งสัยและรอฟัง

"โอเค..คือผมรู้สึกเหนื่อยเล็กน้อยตั้งแต่ผมกลับมาจากเยอรมัน ทุกวันผมต้องเข้ามาช่วยพี่ชายผมบริหารงาน ทุกวันผมต้องค่อยปั้นหน้าคุยกับ outsourse ที่มาเสนองานให้ ตรวจดูว่าบริษัทได้ผลงานเป็นที่หน้าพอใจหรือเปล่า ผมเลยรู้สึกเครียดเล็กน้อยครับ ถ้ายังไงผมก็ขอโทษด้วยแล้วกันครับ เพราะว่าพี่ชายผมบอกว่าคุณเป็นคนเก่งมากคนหนึ่งที่สามารถคิดระบบนี้ให้กับบริษัทพี่ผมได้ ผมจึง..."ธีรัชเริ่มระบาบความในใจตัวเองออกมาให้ต้นข้าวฟังแบบหมดเปลือก

"อืม..ค่ะคุณคงเครียดน่าดูเลยนะค่ะใจเย็นๆ ลงก่อนแล้วกัน แล้วก็ฉันก็ขอโทษด้วยที่ฉันทำให้คุณรู้สึกอย่างนั้น เอาเป็นว่าวันนี้พอแค่นี้ก่อนก็ได้ค่ะเด๋วฉันเข้าไปคุยกับคุณมาโนชเองยังไงเค้าก็เหมือพี่ชายฉันคนหนึ่งอยู่แล้ว"ต้นข้าวเริ่มเปลี่ยนน้ำเสียงเย็นลงพร้อมนั่งลงพูดคุยกับธีรัชต่อ

"ขอบคุณครับที่เข้าใจผม คุณต้นข้าว"ธีรัชขอบคุณต้นข้าวด้วยน้ำเสียงเป็นมิตรและจริงใจมากขึ้นพร้อมกับยิ้มให้

"อืม! เอางี้แล้วกันคุณฉันจะเลี้ยงไอติมรสมะนาวเป็นการขอโทษแล้วกันนะที่ทำให้คุณกดดัน เนี้ยบอกไว้ก่อนนะว่า ไอติมรสมะนาวเนี้ยผู้ชายกินแล้วจะช่วยให้หายเครียดได้ อันนี้การันตีเลยเพราะว่าเพื่อนสนิทที่เป็นผู้ชายที่ชื่อพัดโบกเคยบอกฉันไว้"ต้นข้าวเริ่มทำอะไรบางอย่างให้บรรยากาศดีขึ้น

".... ถ้ายังผมขอเลือกสถานที่แล้วกันได้หรือเปล่าครับคุณต้นข้าว" ธีรัชนิ่งเงียบซักครู่ก่อนจะตอบ

"อืม....ก็ได้ค่ะแล้วที่ไหนหล่ะค่ะ" ต้นข้าวคิดอยู่นานกว่าจะตอบเพราะว่าลังเลว่าวันนี้จะต้องกลับเข้าบริษัทอีกตอนเย็น

"โอเคครับ....ตามผมมาเลย น้องเก็บเงินด้วยครับ ป่ะไปกับผมผมจะพาคุณไปเอง"ธีรัชรู้สึกดีใจเหมือกับได้เจอสิ่งที่น่าสนใจเข้าแล้วสำหรับผู้หญิงคนนี้ พร้อมกับจับแขนและจูงต้นต้นข้าวออกไป

"เอ้าๆ นี้คุณจะพาฉันไปไหนตอนเย็นฉันต้องรีบกัลับเข้าบริษัทอีกนะมีประชุม เด๋ว!ๆๆ"ต้นข้าวก็ได้แต่เดินกึ่งวิ่งตามแรงจูงของธีรัชที่ตอนนี้ต้นข้ามรู้สึกได้ว่าเค้าคงอยากมีใครสักคนอยู่เป็นเพื่อนเค้าตอนนี้จริงๆ

ซึ่งเหตุบังเอิญในครั้งนี้เป็นจุดเริ่มต้นที่ผมไม่อาจคาดเดาได้ว่า คนที่เรารักอยู่ตอนนี้ในไม่ช้าอาจไม่ใช้คนที่เรารักก็เป็นได้ แต่เมื่อคนที่เราสนิทเริ่มที่จะมีความรักเรารู้สึกได้ว่าความรักที่เราตามหาเกือบจะหลุดลอยไปในไม่ช้า ถ้าเรายังไม่เผยใจตัวเองจริงๆสักที ผมเริ่มกลัวความรู้สึกนี้แล้วสิ....