คำสอนสุดท้ายแก่ลูกศิษย์ของ ดับเบิลยูที จอห์นสัน

เกิด แก่ เจ็บ ตาย ถือเป็นเรื่องธรรมดาสามัญของมนุษย์ ที่ไม่ว่าจะร่ำรวยสูงศักดิ์ หรือยากจนข้นแค้น ต่างก็ต้องประสบพบเจออย่างไม่อาจหลีกเลี่ยง

แต่ก็นั่นแหละ “ชีวิตไม่สิ้นก็ต้องดิ้นกันไป” ตราบใดที่ลมหายใจสุดท้ายยังไม่หมด เมื่อนั้นความหวังก็ยังมีเสมอ

เพราะการสู้ต่อไปไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับชีวิต บางครั้งก็ไม่ได้ทำเพื่อตัวเองแค่นั้น เมื่อสิ่งที่ทำ มันได้สร้างแรงบันดาลใจและพลังแก่ผู้คนรอบข้างอีกด้วย

เมื่อโชคร้ายประชิดตัว
ดับเบิลยูที จอห์นสัน คือโค้ชทีมอเมริกันฟุตบอลของ นิวตัน ไฮสคูล โรงเรียนเล็กๆ ในรัฐเท็กซัสของสหรัฐอเมริกา เขาเข้ามาอยู่ในโรงเรียนนี้ตั้งแต่ปี 1991 ในฐานะผู้ช่วยจนถึงปี 2009 ก่อนจะลาออกไปอยู่กับโรงเรียน เคอร์บี้วิลล์ ในรัฐเดียวกัน

แต่โชคชะตาก็พาให้เขากลับมายังสถาบันแห่งนี้อีกครั้งในปี 2010 เมื่อ เคอร์ติส บาร์เบย์ เฮดโค้ชคนเดิมเสียชีวิต ทางผู้บริหารจึงไม่ต้องคิดอะไรมาก ตัดสินใจขอให้จอห์นสันกลับมาอีกครั้งในฐานะ เฮดโค้ช

ว่ากันว่า “ชีวิตครูก็เหมือนเรือจ้าง” ที่ต้องพาลูกศิษย์ไปให้ถึงฝั่งฝันครั้งแล้วครั้งเล่า หน้าที่ของจอห์นสันก็ไม่ต่างกัน เมื่อเขาทุ่มเทกับการฝึกสอนลูกศิษย์ เพื่อพาทีมประสบความสำเร็จในสนาม และให้เมล็ดพันธุ์แห่งอนาคตเหล่านี้เติบโตอย่างยั่งยืน

ซึ่งความทุ่มเทนั้น บางครั้งก็มากเสียจนเขาลืมมองดูตัวเองไป …

“ย้อนกลับไปเมื่อปี 1998 ผมเริ่มรู้สึกแปลกๆ กับระบบทางเดินหายใจ แต่ตอนนั้นมันอยู่ในช่วงระหว่างฤดูกาลแข่งขัน ซึ่งหากมันคือโรคมะเร็งปอด กำลังใจของผมและทีมจะสูญเสียตามกันไปด้วย ผมเลยตัดสินใจอดทนไว้” โค้ชจอห์นสันเริ่มเล่าถึงเหตุการณ์ที่จะนำมาซึ่งจุดเปลี่ยนของชีวิต


หลังจากฤดูกาลสิ้นสุด เขาจึงตัดสินใจไปพบแพทย์เพื่อให้รู้แน่ชัดว่ามันคืออะไร? ข่าวดีคือ มันไม่ใช่มะเร็ง แต่ข่าวร้ายคือ มันแย่กว่านั้น

เพราะต้นตอของปัญหาชีวิตที่จอห์นสันประสบ คือโรคปอดอักเสบ ไม่เพียงเท่านั้น โรคดังกล่าวยังได้ลุกลามไปถึงขั้นที่ 4 ซึ่งเป็นขั้นสุดท้าย … การรักษาที่จะช่วยให้อาการหายขาดได้ มีเพียงการผ่าตัดเปลี่ยนปอดใหม่เข้าไปเท่านั้น

“นั่นถือเป็นการตัดสินใจที่ผิดพลาดที่สุดในชีวิตเลย ถ้าผมไปหาหมอให้เร็วกว่านี้ บางทีมันน่าจะรักษาได้ตั้งแต่ตอนที่อาการยังไม่ลุกลาม และอาจไม่จำเป็นต้องผ่าตัดเปลี่ยนปอดก็ได้ ... ผมปล่อยให้มันลุกลามนานเกินไป”

เวลาไม่อาจย้อนคืนมา แต่ยังสามารถสู้เพื่อวันพรุ่งนี้ได้ … แม้ชีวิตของโค้ชจอห์นสันจะไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป เขาก็ยังคงทำหน้าที่สอนลูกศิษย์อย่างดีที่สุด พร้อมกับภาวนาลึกๆ ว่า จะได้ผ่าตัดเปลี่ยนปอดใหม่เพื่อกลับมามีชีวิตที่ปกติสุขอีกครั้งในเร็ววัน


แต่ความจริงก็คือ การรอคอยนั้นยาวนานเสมอ การเปลี่ยนอวัยวะก็เช่นกัน … เวลาล่วงเลยไปจนถึงปี 2014 อาการของเขาเริ่มทรุดหนัก น้ำหนักลดลงเหลือเพียง 143 ปอนด์ หรือ 64 กิโลกรัม แต่การผ่านเข้าสู่รอบเพลย์ออฟของทีม นิวตัน อีเกิ้ลส์ ทำให้เจ้าตัวไม่อาจตัดใจจากทีมที่ตนเองรักและผูกพันได้

โค้ชจอห์นสันตัดสินใจฝืนคำแนะนำของแพทย์ ลงไปให้กำลังใจลูกทีมถึงขอบสนาม โดยให้ลูกศิษย์เข็นรถบรรจุถังออกซิเจนตามเขาไป ทั้งๆ ที่เจ้าตัวเองก็ยอมรับว่า จำเรื่องราวในช่วงเวลาดังกล่าวแทบไม่ได้เลย แถมการเรียกเพลย์ส่วนใหญ่ยังเกิดขึ้นจากผู้ช่วยโค้ชด้วยซ้ำ

ถึงกระนั้น การมีเฮดโค้ชผู้เสียสละอยู่เคียงข้าง ก็ส่งผลให้ทีมทำผลงานได้ดีเหลือเชื่อ แม้สุดท้ายจะได้เพียงตำแหน่งรองแชมป์ของรัฐเท็กซัสก็ตาม ก่อนที่ข่าวดีจะมาถึงในปี 2015 เมื่อถึงคิวที่เขาจะได้รับการผ่าตัดเปลี่ยนปอดจากผู้บริจาคเสียที


โชคร้ายซ้ำสอง
เรื่องราวในตอนนี้เหมือนกำลังจะจบอย่างแฮปปี้เอนดิ้ง โค้ชจอห์นสันได้รับการเปลี่ยนปลอดใหม่ และจะได้กลับไปใช้ชีวิตอย่างปกติสุข ไม่มีโรคภัยเบียดเบียนอีกต่อไปเสียที

อย่างไรก็ตาม ทุกเรื่องในชีวิตล้วนมีความเสี่ยงซ่อนอยู่ ไม่เว้นแม้แต่การรักษาทางการแพทย์ ซึ่งเรื่องดังกล่าวได้มาตกอยู่ที่ตัวเขาอย่างจัง

แม้การผ่าตัดจะเป็นไปอย่างเรียบร้อย แต่หลังจากนั้นไม่นาน แพทย์ก็ได้พบว่า จอห์นสันประสบกับภาวะสเต็มเซลล์ใหม่ต่อต้านร่างกาย หรือ GVHD (Graft versus host disease) … พูดให้เข้าใจง่ายก็คือ ร่างกายต่อต้านอวัยวะใหม่ที่ถูกเปลี่ยนเข้าไป เม็ดเลือดขาวที่ปกติควรจะทำหน้าที่โจมตีสรรพเชื้อโรคที่เข้ามา กลับหันหน้ามาโจมตีปอดใหม่ของตัวคนไข้เสียอย่างนั้น ซึ่งไม่เพียงแต่จะทำให้หายใจลำบากแล้ว มันยังเป็นจุดเริ่มต้นของความเสี่ยงที่จะมีโรคแทรกซ้อนตามมา ซึ่งอาจทำให้ถึงแก่ชีวิตได้ในทุกเมื่ออีกด้วย


และที่สาหัสที่สุดคือ นับจนถึงปี 2015 ที่ประสบกับเคราะห์ร้ายในชีวิตอีกรอบ โค้ชจอห์นสันคือผู้ป่วยโรค GVHD จากการผ่าตัดเปลี่ยนปลอดเพียงคนที่ 4 เท่านั้นในสหรัฐอเมริกา และคนที่ 16 ของโลก … นั่นหมายความว่า นี่คือโรคที่หายากเป็นอย่างยิ่ง ซึ่งก็ไม่ต้องสงสัยอีกเช่นกันว่า นี่คือโรคที่แพทย์ยังไม่พบวิธีการรักษา

มีคำกล่าวว่า “คนเราจะเห็นถึงตัวตนที่แท้จริงในยามลำบาก” ซึ่งจอห์นสันเองรู้ซึ้งกับมันเต็มๆ … ในทางที่ดี เมื่อโรงเรียน รวมถึงชาวเมืองนิวตันได้ให้ความช่วยเหลืออย่างเต็มที่ ไม่ว่าจะเป็นการเปิดบัญชีรับบริจาคเพื่อสมทบทุนการรักษา รวมถึงจัดหาสถาบันทางการแพทย์เพื่อให้เขาได้รับการรักษา แม้ว่าในหลายครั้งมันออกจะเป็นไปในทางการทดลองอยู่หน่อยๆ ด้วยองค์ความรู้เกี่ยวกับโรคหายากนี้ เพราะในเมืองเล็กๆ อย่างนิวตัน รัฐเท็กซัส ทีมอเมริกันฟุตบอลของเมืองเป็นยิ่งกว่าศาสนา เมื่อเฮดโค้ชของทีมประสบกับปัญหา ทุกคนก็พร้อมที่จะยื่นมือช่วยเหลือ

โค้ชจอห์นสันเล่าถึงเรื่องนี้ด้วยความซาบซึ้งใจว่า "ชาวเมืองนิวตันนั้นทำในสิ่งที่เหลือเชื่อมากให้กับผมจนไม่อาจจะชดใช้คืนได้หมด ผมจึงบอกกับทุกคนที่ได้เจอหน้าเสมอว่า พวกคุณคือเหตุผลที่ผมยังอยู่จนถึงวันนี้ และนี่คืองานที่ดีที่สุดเท่าที่ชีวิตผมเคยพบว่าแล้ว"


ทำมัน … เพื่อเขา
แม้จะได้รับการสนับสนุนจากชาวเมืองแบบหาที่ไหนอีกไม่ได้แล้ว แต่โรค GVHD ที่โค้ชจอห์นสันนั้นประสบก็ถือเป็นโรคที่คาดเดาอาการได้ยากยิ่ง ไม่มีใครรู้ว่าเขาจะอยู่ได้นานอีกแค่ไหน จะยาวนานเป็นสิบปี หรืออาการอาจทรุดแล้วเสียชีวิตในอีกไม่กี่อึดใจก็เป็นไปได้ทั้งสิ้น

เรื่องดังกล่าวทำให้เขาต้องเอ่ยปากกับลูกศิษย์ในช่วงเริ่มต้นฤดูกาลแข่งขันในทุกๆ ปีว่า แม้ตัวอาจารย์ผู้นี้จะทำทุกอย่างแบบสุดความสามารถเช่นเดิม แต่ก็ไม่อาจรับปากได้ว่าจะมีชีวิตอยู่จนถึงวันที่นิวตันไฮประสบความสำเร็จ คว้าแชมป์ของรัฐเท็กซัสอีกครั้ง หลังครั้งสุดท้ายที่สัมผัสถ้วยแชมป์ต้องย้อนกลับไปถึงปี 2005 ได้หรือไม่

มีอยู่บางครั้งเช่นกันที่อาการของโค้ชจอห์นสันทรุดหนักถึงกับต้องเข้าโรงพยาบาล ทว่าเรื่องดังกล่าวกลับไม่ทำให้สปิริตในทีมหวั่นไหว แต่กลับช่วยให้เด็กๆ ทุกคนในทีมมีเป้าหมายที่ตรงกัน “ทำมัน … เพื่อเขา”

“ทุกครั้งที่ผมเห็นเขา มันทำให้ผมรำลึกถึงเรื่องราวที่โค้ชต้องพบเจอมาตลอดหลายปีนี้” ดาร์วิน บาร์โลว ตัววิ่งคนเก่งของนิวตันไฮ ที่มีสายสัมพันธ์กับโค้ชจอห์นสันอย่างลึกซึ้ง กับการได้รับมอบหมายให้เป็นคนเข็นรถบรรจุถังออกซิเจนในสมัยที่เขายังเป็นผู้เล่นน้องใหม่เอ่ยถึงอาจารย์คนนี้ “มันทำให้เราทุกคนมีเป้าหมายเดียวกัน คือคว้าแชมป์มาฝากเขาให้ได้”


แรงผลักดันของการที่ลูกศิษย์อยากที่จะมอบตำแหน่งแชมป์เป็นของขวัญให้กับอาจารย์ผู้เป็นที่รักและแรงบันดาลใจเป็นครั้งสุดท้าย ได้กลายเป็นพลังงานที่มองไม่เห็นอันยิ่งใหญ่ ขุนพล นิวตัน อีเกิ้ลส์ ลงสนามทุกนัดอย่างมุ่งมั่นและตั้งใจ จนประสบความสำเร็จคว้าแชมป์ของรัฐเท็กซัสได้ถึง 2 ปีติดในปี 2017 และ 2018 ซึ่งเพิ่งผ่านไปเพียงไม่กี่สัปดาห์

และหลังจากที่ทีมสามารถคว้าแชมป์สมัยที่ 2 ติดต่อกันได้สำเร็จ โค้ชจอห์นสันที่ดูมีอาการทรุดลงจากปีก่อนๆ หน้า ก็ได้เปิดใจกับสื่อถึงเรื่องราวกว่าที่พวกเขาจะได้เป็นแชมป์ … นี่คือสุนทรพจน์ที่กินใจผู้ชมทั้งสหรัฐอเมริกาเป็นอย่างยิ่ง

“ในแคมป์เก็บตัวช่วงเดือนสิงหาคม ผมเปิดใจกับเด็กๆ ทุกคนก่อนเริ่มการฝึกซ้อมว่า ... ผมอาจจะอยู่ไม่ถึงวันสุดท้ายของฤดูกาล แม้หมอวิเคราะห์ว่าผมน่าจะอยู่ได้อีก 8 เดือนหลังจากนี้ก็ตาม ซึ่งผมต้องการให้พวกเขาตระหนักรู้เสมอถึงสิ่งที่กำลังเป็น"

มันมีช่วงเวลาอยู่ประมาณ 2-3 สัปดาห์ระหว่างฤดูกาลที่ผมคิดว่าคงจะไม่รอดแน่แล้ว แน่นอน พวกเราต่างพูดกันถึงเรื่องนั้น และผมบอกกับเด็กๆ เสมอว่า นี่อาจจะเป็นบทเรียนสุดท้ายที่ครูจะสอนให้กับพวกเขาแล้ว


ผมอยู่กับเด็กๆ พวกนี้ รวมถึงพ่อแม่ของพวกเขาด้วยตั้งแต่ปี 1991 ผมได้สอนถึงสิ่งที่อาจจะเป็นบทเรียนสุดท้ายกับศิษย์ของผมอยู่เสมอว่า 'เราจะใช้ชีวิตอย่างไรก่อนถึงวันสุดท้าย?' และ 'จะเอาความแข็งแกร่งและความเชื่อของตัวเองไว้ที่ตรงไหน?'

ในคืนก่อนแข่ง เด็กๆ ในทีมต่างพูดถึงความต้องการที่จะชนะเพื่อผม ... แต่ผมบอกกับพวกเขาว่า ผิดแล้ว เวลาของครูได้ผ่านไปแล้ว นี่คือช่วงเวลาของพวกเธอต่างหาก จงทำมันเพื่อเพื่อนๆ ของเธอ และตัวเธอเอง เพราะในอีก 15 ปีหลังจากนี้ นี่จะเป็นสิ่งที่พวกเธอจำได้ขึ้นใจเสมอ มันจะเป็นช่วงเวลาสุดพิเศษที่ไม่มีใครพรากไปได้

"ผมเชื่อว่าหากสิ่งที่ผมสอนมานั้นถูกต้องๆ เด็กๆ น่าจะจดจำผมได้เสมอ และส่วนหนึ่งในตัวผมจะอยู่กับพวกเขาตลอดไป นี่คือสิ่งที่ผมคิดอยู่เสมอครับ"

แม้ไม่มีใครสามารถคาดเดาได้ว่าวันสุดท้ายในชีวิตของ ดับเบิลยูที จอห์นสัน จะมาถึงในวันไหน แต่สิ่งที่เขาได้สอนสั่งทั้งจากคำพูดและการกระทำ … เหล่านี้คือสิ่งที่ดีที่สุดซึ่งครูคนหนึ่งจะสอนลูกศิษย์ได้แล้ว