ทันใดที่ "พัทธยา เทศทอง" นักกีฬาบอคเซียของไทย ผงาดคว้าทองที่ 2 ให้กับตัวเอง และเป็นเหรียญทองที่ 4 ของทีมพาราลิมปิกเกมส์ของไทยใน "ลอนดอนเกมส์"
เขาได้ทิ้งตัวลงสู่พื้น พร้อมกับก้มลงกราบขอบคุณแฟนๆ ทั่วสนาม จนเรียกเสียงปรบมือจนดังลั่นไปทั้งสนาม
หนุ่มจากเมืองอำนาจเจริญ ตะโกนสุดเสียงด้วยความสะใจและดีใจกับผลงานของตัวเอง ที่นำมาด้วยเกียรติและชื่อเสียงของแผ่นดินสยาม
แน่นอนช็อตนี้ เรียกน้ำตาจากแฟนกีฬาชาวไทยได้ไม่น้อย ที่สำคัญไปกว่านั้น วลีแรกที่เขาบอกกับคนไทย หลังจากพิชิตเหรียญทองมาคล้องคอ
คือ....เขาจะนำเงินอัดฉีด ที่ได้มาในครั้งนี้ไปสร้าง สนามบอคเซีย เพื่อให้น้องๆนักกีฬาคนพิการในรุ่นหลังๆ ได้ฝึกซ้อมและเดินตามรอยเท้าที่เขาได้วางไว้ 
ซึ่งทันใดที่จบประโยคนี้ เชื่อว่าหลายคนคงรู้สึกชื่นชมในน้ำจิตน้ำใจที่ยิ่งใหญ่เหลือเกิน
ไม่ต้องบอกหรอกว่าคนครบ 32 อย่างเรา เคยทำอะไรที่ยิ่งใหญ่แบบเขาได้หรือไม่ แต่ที่แน่ๆ ผมคนหนึ่งแหละ ที่ขอคาราวะให้กับชายคนนี้โดยไม่มีข้อแม้
เพราะเขา ได้ทำให้เห็นว่า การเป็นผู้ให้นั้นมันยิ่งใหญ่ขนาดไหน
ความผิดหวังเมื่อ 4 ปีที่แล้วที่เขาไม่ได้ร่วมทีม ไปแข่งพาราลิมปิกเกมส์ที่ 2008 ทั้งที่ก่อนหน้านั้นอีก 4 ปี เขาคือเจ้าของเหรีญทองแดง ในพาราลิมปิกเกมส์ที่เอเธนส์ ประเทศกรีซ
ด้วยเหตุผลด้าน การเงิน รวมถึงการไร้สนามซ้อมที่ จ.อำนาจเจริญ ทำให้ "พัทธยา" ต้องก้าวเข้าสู่เมืองหลวง เพื่อเช่าบ้านอยู่ ด้วยใจที่หมายมั่นว่า ครั้งนี้เขาต้องทำภารกิจ พิชิตเหรียญทองให้จงได้
ด้วยเงินเก็บ ที่มาจากการอัดฉีดเมื่อ 8 ปีก่อน ทำให้เขาเข้ามาเก็บตัว ก่อนจะเดินทางไปถึงฝั่งฝันของตัวเองได้อย่างน่าทึ่ง ด้วยการคว้ามาได้ถึง2 เหรียญทอง
แต่คำถามที่คาใจของแฟนกีฬาคือ เราต้องให้เขาหอบฟ่อนธนบัตร อันพึงจะเป็นรางวัลของชีวิตเขา มาสร้างสนามเองด้วยหรือ?
ภาครัฐ หรือ หน่วยงานที่เกี่ยวข้อง กำลังคิดอะไรอยู่ เพราะหากจะให้แฟร์ๆ เขาควรจะได้เงินในส่วนนี้ไปใช้ในชีวิตของเขามิใช่หรือ
ลำพังความพิการ ก็ทำให้เขาเดินอยู่ในโลกนี้ลำบากแล้ว จะยังเบียดเบียนเขาอีก!!!
มาช่วยกันเถอะครับ เพราะอย่างน้อย ผู้หลักผู้ใหญ่ที่มีสะตุ้งสตางค์ คงไม่ปล่อยให้เขาเอาเงินอัดฉีดมาสร้างสนามหรอก (ผมเชื่ออย่างนั้น)
ถึงบรรทัดนี้....ผมอยากขอบคุณ "พัทธยา เทศทอง" และเพื่อนนักกีฬาพาราลิมปิกเกมส์ของไทยทุกคน
พวกคุณได้นำมาซึ่งความสุขของคนไทย ความสามารถและหัวใจอันแข็งแกร่งของพวกคุณมันน่ากราบจริงๆ..ขอบคุณอีกครั้ง ขอบคุณจริงๆครับ
เรื่องโดย: "บ.ส้มซิ่ง"
"ศรัทธา" และลูกผู้ชายที่ชื่อ "พัทธยา เทศทอง"
