ฉันเจ็บทุกการกระทำที่ทำให้เธอเสียใจ

 

ท่อนหนึ่งจากเพลง คนแพ้ที่ไม่มีน้ำตา ต้องบอกว่า "โคตรเข้า" เข้ากับ เดวิด มอยส์ จริงๆ โดยเฉพาะกับเวลานี้ เวลาที่เจ้าตัวถูกปลดพ้นตำแหน่งผู้จัดการทีมแมนเชสเตอร์ ยูไนเต็ด เรียบร้อยแล้ว

 

 

 

ถึงจะไม่ได้หล่อรุนแรงอย่าง "พี่ติ๊ก" และก็ไม่ได้หล่อนุ่มนวลอย่าง "พี่ก้อง" แต่ใบหน้า มอยส์ ในทุกครั้งที่ปรากฏผ่านสื่อให้เห็นนั้นบ่งบอกสภาพ "คนแพ้" และเป็น "คนแพ้ที่ไม่มีน้ำตา" จริงๆ

 

ไม่มีน้ำตา... เพราะร้องไห้ให้ใครเห็นไม่ได้

 

ไม่มีน้ำตา... เพราะหากร้องออกไปก็เหมือนยอมรับความอ่อนด้อยของตัวเอง

 

หรืออาจจะไม่มีน้ำตา... เพราะเขาไม่ได้รู้สึกรู้สาอะไรเลย

 

 

 

แต่จะมีด้วยหรือที่คนเราจะไม่มีความรู้สึกอะไร โดยเฉพาะกับการถูกลากมาด่าประจานต่อหน้าสาธารณชนไม่ว่าจะเป็นหนังสือพิมพ์ อินเตอร์เน็ต หรือแม้แต่ซึ่งๆ หน้าในสนามแข่งขัน

 

 

ผลงานของเขาสะท้อนให้เห็นอย่างชัดเจนว่า "มือไม่ถึง" ทีมระดับแมนเชสเตอร์ ยูไนเต็ด ลำพังการจบด้วยอันดับที่ 4 ยังน่าจะเรียกได้ว่า "แค่พอรับได้" ด้วยซ้ำ แต่นี่ลำพังแค่โควตา้ ยูโรปา ลีก ก็ยังอาจจะไม่ได้

 

แมนฯ ยูไนเต็ด ก็ไม่ต่างอะไรกับ บาร์เซโลน่า, เรอัล มาดริด, ยูเวนตุส, บาเยิร์น มิวนิค ซึ่งล้วนแต่เป็นเต้ยในลีกของตัวเองด้วยกันทั้งนั้น

 

การคุมทีมพวกนี้ซึ่งมีประวัติศาสตร์ยิ่งใหญ่และเพียบแปล้ไปด้วยนักเตะฝีเท้า ยอดเยี่ยม แต่มันก็แลกมาด้วยความกดดันมหาศาลสมน้ำสมเนื้อกับค่าจ้างสูงลิบลิ่วของผู้ จัดการทีมด้วยเหมือนกัน

 

 

ทุกครั้งที่ทีมแพ้ โดยเฉพาะกับการแพ้ใน โอลด์ แทร็ฟฟอร์ด แฟนๆ ด่ากันขรมระงมทั่วทุกทิศยิ่งกว่าระบบสเตอริโอเซอร์ราวนด์ ความเสียใจเกิดขึ้นทุกย่อมหญ้าภายใต้โลโก้ "ปีศาจแดง"

 

ทุกครั้งที่ทีมแพ้ แน่นอน มอยส์ ในฐานะผู้จัดการทีมเป็นคนหนึ่งที่ต้องเจ็บปวด แต่เขาคงยิ่งเจ็บปวดกว่าเดิมหลายเท่ากับการต้องเห็นแฟนๆ เสียใจ เสียใจเพราะการกระทำของเขา

 

 

การต่อสู้โดยไม่มีแฟนๆ - กลุ่มคนที่น่าจะเรียกได้ว่า "เป็นพวกเดียวกัน" - คงทำให้ มอยส์ เหมือนสู้อยู่อย่างลำพัง ไม่ต้องคิดถึงฝ่ายบริหาร ทีมงาน เพราะการช่วย มอยส์ มันเป็นหน้าที่การงาน

 

แล้วยิ่งหากวันไหนทีมแพ้ ถือเป็นความผิด มอยส์ แต่หากวันไหนทีมชนะ นักเตะรับเครดิตไปเต็มๆ

 

 

ไม่ว่าจะพยายามสักแค่ไหน ทุ่มเทขนาดไหนเพื่อให้ทีมคว้าชัยชนะ เพื่อให้ทีมไปถึงเป้าหมายให้ได้ แต่ดูเหมือนยิ่งทำจะยิ่งสูญเปล่า หลังทุกสิ่งทุกอย่างทั้งปรัชญาการเล่น ระบบการจัดการที่นำเข้ามาใช้นั้นกลับ "ถูกต่อต้าน" และน่าจะเป็นจากนักเตะระดับแแกนนำด้วย

 

 

 

รู้ทั้งรู้ว่าแพ้ "แล้ว" แต่หากทุกอย่างยังไม่ถึงฎีกา ชะตายังไม่ถูกตัดสิน มอยส์ ต้องแสร้งทำเป็นเข้มแข็งและก้าวเดินออกจาอุโมงค์ลงสู่สนามแข่งขันด้วยสายตา "ยังสู้" ปรากฏผ่านหน้ากล้องโทรทัศน์ถ่ายทอดสดทุกครั้ง

 

 

ว่ากันว่าคนเราโกหกได้ด้วยปาก แต่หากจะให้โกหกทั้งร่างกายเลยนั้นเป็นไปไม่ได้ "อวัจนะภาษา" หรือ "ภาษากาย" หลายต่อหลายครั้งของกุนซือหัวหยิกหยอยแสดงความจริงให้เห็นหลายต่อหลายครั้ง ทั้งสีหน้าผิดหวังเต็มประดาปานจะร้องไห้ยามถูกขึ้นนำ หรือจะเป็นจังหวะไหลรูดแทบหล่นเก้าอี้เพราะรูปเกมสู้ไม่ได้

 

แต่หลังจากรู้ตัว... ทุกครั้ง มอยส์ จะกลับมาตั้งท่าทำตัวให้สมกับที่มีโลโก้ แมนฯ ยูไนเต็ด อยู่บนหน้าอกเสื้อเสมอๆ แม้ใบหน้าซึ่งเคยมีราศีและอาบด้วยรอยยิ้มอย่างในวันแรกรับงานนั้นจะเปลี่ยน ไปประดับเป็นริ้วรอยจากความเครียดและความบอบช้ำจากรอยแผลในจิตใจแทนแล้วก็ ตาม