รีวิว Downsizing จะตัวเล็กหรือใหญ่ สุดท้ายมนุษย์ก็เป็นมนุษย์

 

 

นี่คือผลงานเรื่องล่าสุดของอเล็กซานเดอร์ เพย์น (The Descendants, Sideways) บอกเล่าเรื่องราวของในอนาคตอันใกล้ กลุ่มนักวิทยาศาสตร์ชาวนอร์เวย์สามารถค้นพบวิธีการย่อส่วนขนาดตัวของมนุษย์ให้เหลือขนาดแค่เพียงห้านิ้ว เพื่อเป็นทางออกในการแก้ปัญหาประชากรล้นโลกและทรัพยากรไม่เพียงพอ หลังจากริเริ่มโครงการได้ไม่นาน จากการค้นพบ สู่การสร้างชุมชนขนาดย่อมเพื่อให้ประชากรย่อส่วนตัวเองมากยิ่งขึ้น

 

ผู้คนในสังคมทั่วโลกโยกย้ายจากโลกปัจจุบันไปสู่สังคมย่อส่วนมากยิ่งขึ้น เช่นเดียวกับผู้ชายธรรมดาที่ทำงานในโรงงานผลิตเนื้อสัตว์อย่างพอล ซาฟราเน็ก (แม็ตต์ เดม่อน) และภรรยาของเขาอย่างออเดรย์ (คริสเตน วิก) ทั้งสองตัดสินใจอยู่นานในการจะทิ้งชีวิตที่ภาระรุงรังไปด้วยหนี้สิน เพื่อเข้าไปอยู่ในชุมชนย่อส่วนเพราะข้อดีประการสำคัญในการย่อขนาดของตัวเองนั้นจะทำให้สินทรัพย์จำนวน 1 แสนดอลลาร์ ที่แทบไม่สามารถซื้ออะไรได้บนโลกใบใหญ่ แต่เมื่อแปลงสินทรัพย์มาในโลกขนาดย่อส่วนแล้วเขาจะมีเงินก้อนถึง 12.5 ล้านเหรียญในโลกใบเล็ก และเงินจำนวนนี้จะทำให้พวกเขามีกินมีใช้ไปตลอดชีวิต แต่ข้อแม้มีเพียงอย่างเดียวคือเมื่อพวกเขาย่อขนาดตัวแล้ว พวกเขาจะไม่มีโอกาสกลับคืนสู่ขนาดเดิมได้อีกเลย

 

 

เรื่องราวเริ่มยุ่งยากเมื่อออเดรย์เกิดเปลี่ยนใจหลังจากที่พอล ย่อไซส์ตัวเองมาอยู่ในโลกย่อส่วนแล้ว พวกเขาตกลงหย่าร้างกันและแบ่งทรัพย์สิน ในโลกย่อส่วนพอลยังคงใช้ชีวิตไปวันๆ ไม่มีอะไรแตกต่างไปจากเดิมเขาย้ายมาอยู่ตัวคนเดียวในอพาร์ตเมนต์ จนกระทั่งเขาได้พบกับเพื่อนบ้านเพลย์บอยชาวเซอร์เบียของพอล ดูซาน เมอร์โควิค (คริสตอฟ วอลท์ซ) และคอนราด (อูโด เคียร์) หุ้นส่วนธุรกิจของเขา ได้บุกเข้ามาในชีวิตของพอล และแนะนำให้เขาได้รู้จักกับชีวิตที่มีแต่การปาร์ตี้สุดเพี้ยน ที่นั่นเองที่พอลได้พบกับง็อคลานทราน สาวผู้อพยพชาวเวียดนามที่ทุพพลภาพ (หงเชา) แม่บ้านของดูซาน ซึ่งถูกจับย่อไซส์โดยไม่เต็มใจ และถูกเนรเทศมาจากประเทศของเธอ และการได้พบมิตรภาพครั้งใหม่นี้ ทำให้พอลเริ่มได้เรียนรู้อะไรบางอย่างของคำว่า “ชีวิต” อย่างแท้จริง

 

Downsizing คือหนังที่สเกลของเรื่องค่อนข้างใหญ่โตมาก เพราะมันพูดถึงสังคมโลก และการทำความเข้าใจของบริบทภาพรวมของหนังนั้น ที่จริงมันมีอะไรที่สามารถหยิบจับและต่อยอดทำเป็นซีรีส์ขนาดยาวได้เลยทีเดียว แต่ด้วยความเป็นภาพยนตร์ องค์ประกอบหลายอย่างจึงถูกรวบรัดตัดตอนไปหมด จนน่าเสียที่หนังเหมือนมีประเด็นให้หยิบจับมาพูดถึง กลับกลายเป็นหนังที่ทำได้แค่ แตะประเด็นอย่างละนิดอย่างละหน่อยจนให้ใจความสำคัญของเรื่องกับการทำความเข้าใจชีวิตของตัวละคร “พอล” ไม่คมคายและน่าประทับใจเท่ากับหนังเรื่องก่อนๆ ของผู้กำกับอเล็กซานเดอร์ เพนน์แต่ในแง่ของภาพรวม หนังเรื่องนี้ก็เป็นหนังที่ดูสนุก มีประเด็นชวนขบคิดมากมาย ยิ่งไปกว่านั้นการแสดงของหงเชา ก็เรียกได้ว่าขโมยซีนในทุกฉากที่เธอปรากฏตัวบนจอหนัง