หน้าหนังของ PADDINGTON นั้นถ้าหากปราดตามองอย่างผิวเผินคุณคงรู้สึกกันว่ามันเป็นหนังสำหรับเด็กๆที่อายุไม่เกิน 10 ขวบ แต่เอาเข้าจริงแล้วคุณภาพงานของหนัง รวมไปถึงสาระที่แทรกตัวอยู่ในเรื่องราวของหมีน้อยจากเปรูอย่างแพดดิงตันนั้นกลับมีมากกว่าตัวอย่างที่ได้เห็นกัน

เรื่องราวโดยสังเขปของ PADDINGTON คือเจ้าหมีน้อยที่ต้องรอนแรมจากบ้านเกิดจากเปรูมายังลอนดอนเพื่อตามหาบ้านหลังใหม่ รวมไปถึงตามหานักสำรวจที่เคยมาสอนวิธีการทำแยมส้มให้กับคุณลุงของเขา หลังจากที่แพดดิงตันแอบลงเรือและเดินทางมาถึงสถานีรถไฟแพดดิงตันโดยบังเอิญ แพดดิงตันก็ค้นพบว่า “เมือง” ในเรื่องเล่ากับเมืองในความเป็นจริงนั้นไม่เหมือนกับที่เขาเคยจินตนาการเอาไว้เลยสักนิดเดียว

ระหว่างที่เจ้าหมีตัวน้อยรอคอยใครสักคนมาช่วยเหลือ เมื่อครอบครัวบราวน์ได้อ่านป้ายห้อยคอที่เขียนเอาไว้ว่า “โปรดช่วยดูแลเจ้าหมีตัวนี้ด้วย ขอบคุณ” ทำให้ คุณนายบราวน์(แซลลี ฮอว์กินส์) ตัดสินใจที่จะรับเจ้าหมีตัวนี้ไปอยู่ที่บ้าน แม้วาคุณบราวน์(ฮิวจ์ บอนน์วิลล์) จะค่อนข้างค้านความรู้สึกก็ตามที แต่ใช่ว่าเรื่องทุกอย่างจะเป็นไปด้วยดี เมื่อมิลลิเซนต์(นิโคล คิดแมน) นักสตาฟสัตว์ของพิพิธภัณฑ์ที่ต้องการแพดดิ้งตันไปประดับคอลเล็กชั่นของพิพิธภัณฑ์ เรื่องราวความวุ่นวายจึงตามมา

แก่นหลังของ PADDINGTON มันคือเรื่องราวของ “คนนอก” ที่ต้องการแสวงหาบ้าน หรือพูดแบบเข้าใจง่ายๆเลยก็คือ แพดดิงตันอาจจะเป็นคนนอกวงสังคมที่อยากจะมีครอบครัวดีๆให้อยู่ร่วมใช้ชีวิตอย่างมีคุณภาพด้วยนั่นเอง เนื่องจากหมีและครอบครัวมนุษย์ดูเหมือนเป็นสิ่งมีชีวิตคนละสายพันธุ์ที่ดูแล้วไม่น่าจะใช้ชีวิตร่วมกันได้

เอาเข้าจริงแล้วนัยยะบางประการของ “ป้ายห้อยคอ” ของเจ้าหมีน้อยแพดดิงตันนั้นก็ได้สะท้อนความเป็นจริงที่ว่าสิ่งมีชีวิตทุกตัวนั้นล้วนแล้วแต่ต้องการการดูแลเอาใจใส่เช่นกัน เพราะบุคลิกภายนอกที่ดูนิ่งๆมั่นใจในตัวเอง แต่เอาเข้าจริงแล้วก็ต้องการความช่วยเหลือจากคนอื่นเช่นกัน ในการเอาชีวิตรอดบนสภาพสังคมใหม่ที่ไม่คุ้นชิน

เสน่ห์อย่างหนึ่งของแพดดิงตันในการนำพาให้ผู้ชมสามารถเกิดอารมณ์ร่วมไปกับเข้าหมีตัวนี้ ก็เพราะว่าในทุกช่วงชีวิตของคนเรานั้น ต้องเคยมีโมเมนต์ของการกลายเป็น “คนนอก” อยู่บางครั้งบางที (เพื่อนไม่สนใจ, คนรอบข้างไม่มีใครเข้าใจปัญหาที่เกิดขึ้นกับตัวเรา ฯลฯ) เหตุผลเหล่านี้จึงทำให้เราเข้าใจถึงพฤติกรรมของเจ้าหมีตัวนี้ และยิ่งไปกว่านั้นความน่ารักและความไร้เดียงสาของแพดดิงตั้นในการก่อวีรกรรมสุดวายป่วงนำมาซึ่งเสียงหัวเราะในภาพยนตร์ จึงทำให้เรา “สนุกและเข้าถึง” เรื่องราวของตัวละครนี้นั่นเอง

ท้ายที่สุดจากต้นจนจบเรื่องนั้น เราจะได้เห็นแพดดิงตันค่อยๆปรับตัวจากการเป็นหมีที่ไม่ค่อยรู้ว่าอุปกรณ์ในเมืองใหญ่นั้น อะไรเป็นอะไร แต่หลังจากการได้ใช้ชีวิต ค่อยๆเรียนรู้ ค่อยๆซึมซับสิ่งต่างๆก็ทำให้มันเติบโตขึ้นและ “ปรับสภาพ” ความเป็นอยู่ของตัวเองให้กลายเป็นสมาชิกคนหนึ่งในครอบครัวบราวน์ไปโดยสมบรูณ์

มอบให้ 4.5 คะแนนจาก 5 คะแนน

@พริตตี้ปลาสลิด

วิจารณ์หนัง PADDINGTON คนพลัดถิ่นผู้น่ารัก

วิจารณ์หนัง PADDINGTON คนพลัดถิ่นผู้น่ารัก6 / 8

PADDINGTON