วันหนึ่งในชีวิตที่ไม่เคยคิดจะเปลี่ยนงาน อดทนทำงานอย่างน้อยก็เพียงเพราะเงินเดือนที่จะยังชีพของตัวเองและครอบครัว และด้วยในฐานะลูกสาวคนโตของบ้านแล้ว ยิ่งต้องทน

"รับโทรศัพท์ตอนเช้า ประชุมตอน10โมง ออกไปเสนองานกับเจ้านายตอน 11 โมง ติดต่อประสานงาน คิดรูปแบบงาน

14.00 กินข้าว รีบเข้ามาทำงานต่อ.........................................."

บรรยายกาศยามเย็นของฤดูหนาวที่แสงแดดสีส้มของดวงอาทิย์ทอประกายสั่งลาท้องฟ้า กับมุมหนึ่งของที่ทำงานที่ผู้หญิงคนหนึ่ง เดินออกมานั่งใช้ความคิด รวบรวมสติ และเก็บกลั้นอารมณ์ความรู้สึก อยู่คนเดียว

"ไปให้สุดขอบฟ้า จะไม่มองย้อนมา จะมุ่งไปให้ถึงดวงดาวที่ฝันใฝ่ ไม่ว่ามันจะใกล้จะไกลสุดขอบฟ้า จะไม่ใครมาฉุด หรือมีแรงมาหยุด เราตราบใดที่เรานั้นไม่หยุด เรา ต้องลองดูโว้ ต้องลองดูโว้...."

เสียงเพลงที่ดังแว่วมาพร้อมกับลมหนาว เธอเงยหน้าขึ้นอีกครั้ง มองไปยังท้องฟ้ากว้าง แสงแดดที่ทอระยับ กบเส้นขอบฟ้า ที่ไกลสุดลูกหูลูกตา มันมีอะไร แล้วที่สุดของเราล่ะ.....อยู่ตรงไหน..........ต้องลองดูโว้.....ต้องลองดูโว้

เธอเดินกลับเข้าไปที่โต๊ะทำงาน เริ่มประทับนิ้วลงกับแป้นพิมพ์ ดวงตาจดจ้องที่หน้าจอความด้วยสีหน้าแห่งความมุ่งมั่น สัมผัสสุดท้ายระหว่างแป้นพิมพ์ และนิ้วมือสิ้นสุดลง ตรงคำว่า Enter............

แสงอาทิตย์ยามเย็นลาลับขอบฟ้า เข้าสู้ราตรีในหน้าที่ "เราเดินออกมาอยู่ที่หน้าประตู หันกลับไปมองภาพข้างหน้า จดจำความรู้สึกที่ดีตั้งแต่วันแรก จนนาทีสุดท้ายที่เดินจากออกมา ขอบคุณมากโรงเรียนชั้นดี.............และสวัสดีจักรวาล......

เธอหยิบหูฟังขึ้นมาใส่หูเปิดเพลง เดินร้องเพลงออกไปอย่างอารมณ์ดี

เช้าวันต่อมา...........ซองสีขาวถูกวางซ้อนทับกับProjectงาน โต๊ะทำงานที่เหลืองเพียงภาพความทรงจำ............

2010-12-01

03:27:02

อัลบั้มภาพ My way... ภาพที่ 1 / 1

My way...