ให้รางวัลกับชีวิต

  ภาคเหนือหน้าหนาว...คงเป็นดินแดนในฝันสำหรับการพักผ่อนของใครหลายๆคน สำหรับคนเมืองกรุง ฟ้าแต่ละวันแต่ละเดือนหรือแต่ละปี ดูเหมือนจะไม่เคยเปลี่ยนแปลง ไม่เคยแตกต่าง ยิ่งสำหรับคนทำงาน เวลานาทีสำหรับการให้รางวัลกับชีวิตดูยาวนานและเป็นตารางกำหนดนัดที่แน่นอนจน แทบไม่ช่วยผ่อนคลายอารมณ์ความรู้สึกที่หนักอึ้งทับถม

คนหลายคนอาจโชคดีที่สามารถจัดวางชีวิตได้ดังอารมณ์ที่ตนปรารถนาตั้งแต่ช่วงต้นหรือช่วงกลางแห่งชีวิต  หากมากมายกำลังมีความหวัง อดทนรอคอย วันแห่งความฝัน บั้นปลายชีวิต   ชีวิตคนแต่ละคนไม่เหมือนกัน องค์ประกอบของแต่ละชีวิตแตกต่างกัน หากระหว่างการเดินทาง คนทุกคนสามารถไขว่คว้าความฝันที่เหมาะสมกับตนและเป็นสุขกับความฝันเล็กๆในแต่ละวัน ..อย่ารอคอยเวลาที่ยังมาไม่ถึง ..อย่ารอคอยเวลาที่อาจมาไม่ถึง

.... ทิวเขาที่โอบล้อมผืนน้ำกว้างใหญ่ใน  อ่างเก็บน้ำจุน อำเภอจุน จังหวัดพะเยา   วันนี้ ..ให้ความรู้สึกแปลก..ต้นไม้ยืนต้นตายซากเงียบเหงา..ให้ความรู้สึกโศกศัลย์คนที่นั่งเผชิญหน้าขุนเขา สายน้ำและเศษซากต้นไม้..กำลังหวนคิดย้อนคืน หากวันนี้..จะไม่เลือกจัดวางชีวิตตามฝันตั้งแต่ช่วงกลางแห่งชีวิต ..สิ่งที่จะเห็นอยู่เบื้องหน้าคงเป็นแค่ผนังสีขาวของตึกสี่เหลี่ยม เอกสารเป็นตั้งบนโต๊ะทำงาน และตัวเรา  ...ซึ่งขายเวลา ขายชีวิตแลกกับเงิน..สำหรับใช้ดำรงชีวิตในเมืองหลวง

นี่เป็นอีกครั้งหนึ่งในรอบ 2 ปีที่จากมา นี่เป็นหลายๆครั้งที่มีโอกาสมานั่งอยู่ในโลกแห่งความฝัน..ซึ่งเคยเป็นแค่ความฝัน..ฝันถึงคืนวันที่ไม่ต้องตื่นแต่ฟ้ายังไม่สาง และรีบเร่งเดินทางไปบนถนนที่รถราเรียงราย ยาวเหยียดทั้งเช้าและค่ำ ... ฝันถึงเวลานาทีที่ไม่ต้องไปยืนหน้าเครื่องรูดบัตรเข้าทำงาน เพื่อกระทำสัตย์สาบานว่า ข้าจะใช้เวลาทั้งวันอยู่ในตึกสี่เหลี่ยมนี้อย่างคุ้มค่าคุ้มราคากับค่าจ้างที่ตกลงกันไว้

แล้วปล่อยให้สายลมและแสงตะวันผันผ่านโดยไม่มีโอกาสทักทายกัน ฝันถึงห้วงเวลาที่จะไปไหนก็ได้ที่อยากไป (ทุกเวลา) โดยไม่ต้องไป ขออนุญาตใคร ( ก็ไม่รู้ ) ที่กลายมาเป็นผู้มีอำนาจเหนือชีวิตเรา

หลายคนคงฝันคล้ายกัน หลายคนคงอึดอัดคับข้องใจกับกรอบชีวิตที่ยังหลุดพ้นไม่ได้ (ด้วยเหตุผลและความจำเป็นที่แตกต่างกัน) คนที่เดินจากมา..กำลังหวนคิดถึงเพื่อนพ้องน้องพี่มากมายในเมืองหลวง..ที่มีฝันคล้ายกัน..อยากให้ทุกคนมีโอกาสมาอยู่ร่วมในบรรยากาศที่กำลังพบเจอ..อยากให้ทุกคนมีวันที่หลุดพ้นจากกรอบชีวิตและมานั่งอยู่ด้วยกัน ณ ที่นี้..   วันนี้ ต้องปิดร้านทำกรอบรูปเล็กๆในมุมเมืองเชียงราย ..เดินทางไปตั้งแคมป์ตกปลาที่อ่างเก็บน้ำน้ำจุน อ.จุน จ.พะเยา...เพื่อนร่วมสังคมใหม่..ไม่ใช่นักวิชาการ นักวิชาชีพที่มีสถานภาพสังคมอันแสนยิ่งใหญ่อีกแล้ว วันนี้รอบกายเห็น...เพียงเพื่อนเล็กๆในเมืองเล็กๆที่มีความสุขกับชีวิตไม่ฟุ่มเฟือยเกินความต้องการพื้นฐานของชีวิต

   บางคนเป็นช่างไฟที่รับซ่อมติดตั้งไฟฟ้าตามบ้านเรือนร้านค้า บางคนเป็นเพียงเจ้าของร้านซ่อมมอเตอร์ไซด์เล็กๆริมทางข้างถนน บางคนแค่เปิดร้านขายอาหารพื้นเมืองในชุมชน บางคนเป็นเพียงศิลปินวาดภาพราคาย่อมเยา บางคนรับทำแค่ป้ายโฆษณาเล็กๆน้อย ฯลฯ ทุกคนมีครอบครัว ทุกคนมีลูก ทุกคนต้องประกอบอาชีพเลี้ยงดูตัวเอง.. ทุกคนต้องทำงานแบบที่เราเคย(ต้อง)ทำ แต่สิ่งที่ยังเหลือเฟือในชีวิตของแต่ละคนกลับเป็น เวลา

...เวลาที่สูญหายไปจากชีวิตเราในยามอยู่ในสังคมเมืองหลวงเกือบยี่สิบปี

  ณ ริมผืนน้ำกว้างใหญ่เบื้องหน้า ชีวิตเหล่านั้นกำลังเป็นสุข..และปราศจากสิ่งกังวลใดๆ..ทุกคนคงไม่ได้คิดลึกซึ้งไปถึงขนาดว่าธรรมชาติรอบตัวมีเงาสะท้อนและส่งผลสะเทือนไปถึงจิตใจมากมายเพียงใด สำหรับคนที่ใช้ชีวิตประจำวันอยู่กับธรรมชาติอย่างใกล้ชิด ย่อมไม่รู้สึกว่าธรรมชาติเป็นสิ่งแปลกแยกจากตัวตน  หากสำหรับคนเมือง..ที่สั่งสมอารมณ์โหยหาชีวิตเป็นหนึ่งเดียวกับธรรมชาติมานานวัน ..

  สิ่งที่สัมผัสเบื้องหน้ากลับส่งผลสะเทือนกระทบหลายสิ่งในความรู้สึก..อย่างน้อยก็ความระลึกนึกถึงและอยากส่งผ่านสิ่งที่ได้พานพบกลับมายังเพื่อนที่อาจมีความใฝ่ฝันเดียวกันเมื่อมองข้ามขุนเขา...ภาพหลังขุนเขาแสนไกลหลายร้อยกิโลเมตร เพื่อนพ้องในเมืองใหญ่คงกำลังใช้ชีวิตประจำวันเช่นเดิม พบกันในตอนเช้า ทักทายและแยกย้ายกันทำงาน กินข้าวเที่ยงด้วยกันและแยกย้ายกันทำงาน เลิกงานและแยกย้ายกันกลับบ้าน

...แดดยามเช้า ฟ้าตอนกลางวัน และแสงตะวันยามเย็นมีสีสันเช่นไร..ไม่มีเวลาชื่นชม

  ต้นไม้ยืนต้นตายซากกลางท้องน้ำเวิ้งว้าง..สะท้อนอดีตตนเองยาวไกล หากไม่เลือกที่จะจากมา..คงมีสภาพเป็นต้นไม้ตายซากอยู่กลางเมืองใหญ่..หากไม่เลือกละทิ้งมาตรฐานชีวิตตามรูปแบบสังคมที่เคยมี..คงจะไม่พานพบห้วงเวลาและบรรยากาศแห่งชีวิตที่ปรารถนา 

  เวลาที่ปรารถนามาถึงได้..หากรู้จักตัดสายโยงใยที่ชักดึงมาผูกตัวเองไว้..เวลาที่ปรารถนาจะยาวไกล..หากสายโยงใยรัดแน่นจนกลายเป็นส่วนหนึ่งของชีวิต..ปรารถนาแห่งชีวิต..อย่ารอคอยบั้นปลาย..ระหว่างการเดินทาง..หากยังไม่อาจตัดสายโยงใยได้หมดสิ้น..ก็เพียงรู้จักให้รางวัลกับชีวิต..โลกนี้มีเวลาเดินไปอย่างสม่ำเสมอ..มนุษย์ต่างหากคือผู้เลือกจะ มีเวลา หรือ ไม่มีเวลา

........................................................................

พิตะวัน...เรื่อง/ภาพ

อ่างเก็บน้ำจุน อยู่ในอำเภอจุน จังหวัดพะเยา เดินทางจากตัวอำเภอจุนไปทางถนนสายอำเภอปง ประมาณ 5 กิโลเมตร เลี้ยวขวาสี่แยกบ้านหงส์ เข้าไปอีกประมาณ 6 กิโลเมตร อ่างเก็บน้ำตั้งอยู่สุดถนนสายอ่างเก็บน้ำ-บ้านเซี๊ยะ