ความร้อนจากถนนเริ่มระเหยขึ้นมาเมื่อกระทบความเย็นในอากาศของช่วงหัวค่ำ บนถนนจักรพงษ์มุ่งหน้าไปซอยรามบุตรี บินเดี่ยว กำลังบินเรื่อยๆอยู่บนทางเดินเท้า ลำแสงสุดท้ายของความสว่างหมดไปตั้งแต่บินเดี่ยวลงจากบริการขนส่งมวลชนสาย 51 พรายน้ำบนหน้าปัดนาฬิกาบินเดี่ยวส่งแสงสะท้อนบอกเวลา 19.30 น.
จริงๆแล้วการเดินเท้าริมถนนที่การจราจรขวักไขว่ในตัวเมืองเช่นนี้ไม่ใช่เรื่อง น่าพิศมัยแต่อย่างไร และนานๆถึงจะเกิดกับชีวิตเสียทีสำหรับคนที่เป็นสมาชิก ของเมืองหลวงมาตั้งแต่ยังรับอาหารทางสายสะดือในครรภ์มารดา
คำว่านานๆที่จะเกิดขึ้นนั้นน่าจะหมายถึงการปลดปล่อยทางอารมณ์เสียมากกว่า บางครั้งการได้ใช้ช่วงเวลาบนสองเท้าเรากับระยะทางและสถานการ์ณที่เรียกว่า "อาการน๊อคของความรู้สึก" ก็ทำให้เราได้ทำสิ่งที่เราไม่เคยคิดว่าจะทำได้เช่นกัน
19.45 น.บินเดี่ยวผ่านพ้นประตูร้าน Bangkok Bar เข้าไปสัมผัสกับความเย็น และบรรยากาศภายใน จำไม่ได้ว่ากี่ครั้งแล้วที่ได้เข้ามาอยู่ในร้านที่เหมือน
สตูดิโอศิลปะเช่นนี้ ถึงแม้องค์ประกอบร้านจะไม่ใช่ภาพเขียนราคาแพงของแวนโก๊ะ
แต่เป็นภาพจากศิลปินที่ยังอยู่ในระดับไต่เต้า ของเก่าในร้านที่ถึงแม้ไม่ได้สั่งตรงมาจาก ร้านขายวัตถุโบราณจากถนนสุขุมวิท แต่ก็ให้เสริมความรู้สึกที่ขาดหายไปบางตอนของชีวิตได้ กลิ่นอับๆของไม้ผสมกับเบาะที่นั่งที่มีอายุใช้งานแบบกำลังได้ที่มีคราบไคลอยู่บ้าง แต่ก็ขอให้คิดว่าเป็นคราบไคลของความสนุกสนาน ของผู้ที่ได้มาเยือนก่อนหน้านี้ องค์ประกอบทั้งหมดนี้ทำให้บรรยากาศภายในร้านไม่ขรึมไม่ดัดจริตจนเกินไป และด้วยบรรยากาศแบบนี้ ทำให้บางคนอย่างบินเดี่ยวที่กำลังต้องการหลุดจากโลก ของความเป็นจริง ได้ใช้ Bangkok Bar ได้เต็มที่เช่นกัน
20.15 น. ของคืนวันเสาร์ดูเหมือนผู้คนจะค่อยๆ ทยอยหลั่งไหลกันมา ทั้งนักเดินทางแปลกหน้า ศิลปินผู้กำลังแสวงหาสิ่งที่ขาดหายไป นักศึกษาศิลปะ กับความฝันอันรุ่งโรจน์รออยู่เบื้องหน้า ในจำนวนนี้มีคนที่กำลังน๊อคทางความรู้สึก อย่างนายบินเดี่ยวปะปนอยู่ด้วย วันนี้เราไม่ต้องการรับรู้เรื่องของใครที่บังเอิญเข้ามาอยู่ในวงชีวิตอันแสนขรุขระ ของเรา วันนี้เราไม่ต้องการเผชิญหน้ากับความเป็นจริงที่มันกำลังกัดกร่อนชีวิตเรา วันนี้เราขอหลีกหนีจากความทรมานของจิตใจ ในวันที่หัวใจของเรากำลังเหนื่อย เพราะใครบางคน
เวลาเริ่มเดินจากวินาที ไปเป็นนาที ไปเป็นครึ่งชั่วโมง ไปเป็นชั่วโมง และนั่นนับรวม ไปถึงจำนวนแอลกอฮอล์ที่หลั่งไหลเข้าสู่กระแสเลือดของเรา มีคนบางคนเคยบอก บินเดี่ยวว่า "การดื่ม" ไม่ได้ช่วยให้แก้ปัญหาใดๆได้เลย แต่วันนี้เราได้คำตอบใหม่ว่า บางครั้งบางสิ่งที่ทำให้เราลืมเรื่องที่ทำร้ายบางด้าน ของความรู้สึกเรา แม้สักเพียง ชั่วข้ามคืน ก็ดีกว่าที่เราจะให้ความเจ็บปวดนั้น ตอกย้ำเราไปทุกเวลาทุกนาที
22.45 น. ปริมาณแอลกอฮอล์ที่กำลังซึมสู่กระแสเลือดคงมีมาก เกิน 0.25 เปอร์เซนต์ไปแล้ว จังหวะนี้เรากำลังครุ่นคิดถึง แมงบาร์ หนังสือของรงค์ วงสวรรค์ "0.25 เปอร์เซนต์ของแอลกอฮอล์ในเส้นเลือด หมายถึงการดื่มหนักเกิดขนาดแต่ถ้าเข้มข้นถึง 0.7 เปอร์เซนต์มันหมายถึงความตาย
จากเพลงจังหวะ ดรัมแอนด์บราสส์ (จังหวะที่กลายพันธุ์มาจาก Acid Jazz) ที่กระทุ้งกล้ามเนื้อหัวใจให้ไปสั่งการสมองให้มีคำสั่งไปถึงแขนขาทำให้ต้องโยก ตามจังหวะเพลง บัดนี้ด้วยปริมาณของแอลกอฮอล์ที่รวมกับสติสัมปัชชัญญะทำให้ ความรับรู้โลกภายนอกของบินเดี่ยวเหลือไม่ถึง 50% บินเดี่ยวทรุดนั่งลงกับเก้าอี้ เพลงของ Mel C ก้องเข้ามาในหู จำได้ว่าพยายามอย่างมากในการจับใจความ
"I thought that we would just be friends, Things will never be the same again
It's just the beginning it's not the end, Things will never be the same again
It's not a secret anymore, Now we've opened up the door, Starting tonight and from now on, We'll never never be the same again"
Melanie C/Left Eyeคนบางคนบางครั้งเราแน่ใจเหลือ เกินว่านี่คือเพื่อนแท้ คนบางคนบางครั้งเราก็ แน่ใจเหลือเกินว่านี่คือชิ้นส่วนที่หายไปของชีวิต แต่สุดท้ายคนสองคนนี้ก็เป็นได้เพียง บุคคลในช่วงหนึ่งของวงชีวิตเรา ที่ไม่มีวันจะวกกลับไปย้ำรอยของสถานะเดิมได้อีก มันก็เหมือนเพลงของ Mel C นั่นแหละ Never be the same again
อีกห้านาทีเที่ยงคืน เพลงในร้าน Bangkok Bar เริ่มได้ระดับตามที่มันควรจะเป็น ถึงเวลานี้ทุกคนปล่อยตนเองเป็นอิสระจากความ รู้สึกที่พันธนาการทั้งปวง ความเข้มข้นของแอลกอฮอล์จากข้าวบาร์เลย์ ในกระแสเลือดของบินเดี่ยวเพิ่มทุกๆ ครึ่งชั่วโมง ณ จุดนี้ระดับแอลกอฮอล์อาจฆ่าคุณ แต่ราคาของข้าวบาร์เลย์สกัดที่นี่ ไม่ฆ่ากระเป๋าสตางค์คุณ 90 บาท ต่อหนึ่งขวดเล็กถ้ารู้จักรักษาระดับการดื่ม คุณสามารถเดินผิวปากออกจากร้านได้อย่างสบายๆ
แต่สำหรับบินเดี่ยววันนี้ไม่ได้นับ เราไม่ชอบนับเลข ไม่ชอบดูเวลา จำได้แต่เพียงว่า ถ้าต้องการจองโต๊ะต้องโทรที่หมายเลข 629-4443 และวันนี้ขอให้ทุกอย่างเป็นไป ตามครรลองของวงชีวิต"คำว่าเพื่อนหมายถึงบุคคลที่เราวางใจ ชิ้นส่วนที่หายไปก็คือบุคคลคนที่เติมเต็ม ในชีวิตเรา หากวันใดที่บุคคลทั้งสองนี้ทำร้าย ความรู้สึกบางด้าน ของเราจงก้มหัวยอมรับและพยายามกลิ้งให้ได้ ด้วยตัวเราเอง"
ด้วยแรงบันดาลใจจากหนังสือ The missing piece meet the Big O
นายบินเดี่ยว
