#วันผู้ลี้ภัยโลก นี่คือความรักไร้พรมแดนในแบบของ ปู ไปรยา และ คิด เบญจรงคกุล

ในขณะที่โลกกำลังเคลื่อนเข้าสู่ยุคสมัยของสงครามและความรุนแรงมากขึ้นทุกที ไม่ว่าจะในภูมิภาคอาหรับ ยุโรป แอฟริกา หรือแม้แต่ในเอเชียอย่างประเทศไทยเองก็ตาม เนื่องในโอกาสวันผู้ลี้ภัยโลก 20 มิถุนายนนี้ โว้กขอร่วมรำลึกความสำคัญกับ UNHCR หรือสำนักงานข้าหลวงใหญ่ผู้ลี้ภัยแห่งสหประชาชาติ รวมทั้ง ปู ไปรยา ลุนด์เบิร์ก ทูตสันถวไมตรี UNHCR คนแรกของเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ และ คิด เบญจรงคกุล ช่างภาพฝีมือเยี่ยมที่เราคุ้นเคย ที่ทั้งคู่ต่างก็ร่วมรำลึกผ่านมุมมองภาพถ่ายของทั้งคู่

     เป้าหมายสำคัญของ UNHCR คือการปกป้องผู้ลี้ภัยทั่วโลกรวมทั้งมีหน้าที่ส่งผู้ลี้ภัยกลับบ้านเกิดหรือถิ่นฐานใหม่ สถิติผู้ลี้ภัยโลกในปีนี้มีมากที่สุดเป็นประวัติการณ์กว่า 65.5 ล้านคน ซึ่งเฉพาะในไทยก็มีกว่า 100,000 คนแล้ว แถมส่วนใหญ่เป็นเด็ก ผู้พิการ และผู้หญิง เหตุผลแทบทั้งหมดล้วนมาจากผลของสงครามและความรุนแรงที่มีอยู่ทั่วโลกในตอนนี้ 

     สำหรับในวันผู้ลี้ภัยโลกปีนี้ ทาง UNHCR ได้จัดนิทรรศการภาพถ่าย “รักไร้พรมแดน” ขึ้น โดยได้รับการร่วมมือจากไปรยาและคิดมาร่วมถ่ายทอดมุมมองความรักไร้พรมแดนจาก 2 มุมโลก โดยเริ่มต้นที่การบอกเล่าเรื่องราวของผู้ลี้ภัยในประเทศจอร์แดน ผ่านไปรยาที่ได้มีโอกาสเดินทางไปเยี่ยมเยียนค่ายผู้ลี้ภัยด้วยตัวเอง ซึ่งส่วนใหญ่แล้วผู้ลี้ภัยหนีสงครามรุนแรงมาจากประเทศซีเรียนั่นเอง นอกจากภาพที่ถ่ายทอดความรักและอบอุ่นแล้ว ไปรยายังแบ่งปันความรู้สึกมาอีกว่า 

“ปู รู้สึกขอบคุณผู้ลี้ภัยทุกคนที่ได้แบ่งปันเรื่องราวของพวกเขากับ ปู ไม่ว่าจะเป็นผู้ลี้ภัยในค่ายซาทารี หรือค่ายอัซราค ปูเชื่อว่ามนุษย์ทุกคน แม้ไม่เคยรู้จักกันมาก่อน แต่เราสามารถเชื่อมโยงถึงกันได้ผ่านอารมณ์และความรู้สึก ปูจึงตัดสินใจที่จะแบ่งปันเรื่องราวของพวกเขาให้คนไทยรับรู้ โดยเฉพาะเรื่องราวของความรัก ไม่ว่าจะเป็นรักแรกพบ หรือความรักที่ทำให้ใจต้องสลาย”

     ส่วนคิด เบญจรงคกุล ได้ถ่ายทอดเรื่องราว 'รักไร้พรมแดน’ รูปแบบต่างๆ ผ่านภาพถ่ายที่เขาสร้างสรรค์ขึ้นมาระหว่างการเยี่ยมค่ายผู้ลี้ภัยในไทยที่มีอยู่กว่า 9 แห่ง 

“ผมเชื่อในพลังของภาพถ่าย และต้องการที่จะใช้มันเพื่อมนุษยธรรม เรื่องราวของผู้ลี้ภัยที่ตราตรึงในใจผมที่สุด คือ เรื่องราวของเด็กผู้หญิงสองพี่น้อง ที่ต้องใช้ชีวิตโดยปราศจากพ่อแม่ ทั้งสองคนบอกผมว่า พวกเขาไม่เหลือใครอีกแล้วในโลกใบนี้ ผมจึงหวังว่า รูปภาพและเรื่องราวเหล่านี้จะทำให้ทุกคนหันมาใส่ใจผู้ลี้ภัย และร่วมกันทำให้เขาไม่รู้สึกว่ามีชีวิตอยู่เพียงลำพัง”