เรื่องเสียใจ 5 ข้อ ที่คนมักตระหนักก่อนตาย

บรอนนีแวร์ พยาบาลชาวออสเตรเลียนรวบรวมข้อเสียใจก่อนตาย 5 อย่างที่ผู้ป่วยที่ใกล้เสียชีวิตกล่าวไว้มากที่สุดในช่วง12 สัปดาห์สุดท้ายก่อนที่พวกเขาจะเสียชีวิตไว้ในหนังสือของเธอ"The Top Five Regrets of the Dying" ซึ่งได้รับความสนใจอย่างมาก

แวร์ระบุว่าเมื่อผู้ป่วยถูกถามว่า อะไรที่พวกเขาเสียใจที่สุด หากพวกเขาย้อนเวลากลับไปแก้ไขได้ 5 ข้อที่ผู้ป่วยใกล้เสียชีวิตอยากกลับไปแก้ไขมากที่สุดหากทำได้มีดังนี้

1. ฉันหวังว่าฉันกล้าพอที่จะใช้ชีวิตตามความต้องการของตัวเองไม่ใช่ชีวิตที่คนอื่นคาดหวังจะให้ฉันเป็น

นี้เป็นข้อเสียใจที่ถูกกล่าวมากที่สุดเมื่อผู้ป่วยรู้ตัวว่าเวลาที่เหลือในชีวิตใกล้จะหมดลง และพวกเขารู้ว่าความหวังในชีวิตบางอย่างไม่สามารถทำให้เป็นจริงได้อีกแล้วสุขภาพนั้นทำให้คุณมีอิสระในการเลือกและมีเพียงไม่กี่คนที่รู้เช่นนั้นหลายคนกว่าจะตระหนักได้ก็ต่อเมื่อพวกเขาไม่มีสุขภาพที่ดีเสียแล้ว

2. ฉันหวังว่าฉันไม่ได้ทุ่มเทให้กับงานมากขนาดนี้

แวร์บอกว่าข้อนี้เป็นสิ่งที่เธอพบกับผู้ป่วยชายทุกคนที่เธอรักษาพวกเขาคิดถึงชีวิตวัยเด็กของลูกๆและความสัมพันธ์ระหว่างเขากับคนรักผู้หญิงบางคนเสียใจในเรื่องนี้บ้างแต่มักเป็นผู้หญิงที่อยู่ในวัยชรา

3. ฉันหวังว่าฉันจะกล้าพอที่จะเปิดเผยความรู้สึกที่แท้จริง

หลายคนเก็บความรู้สึกไว้เพราะไม่อยากเสียมิตรภาพกับผู้อื่นทำให้หลายคนไม่สามารถเปิดเผยศักยภาพที่แท้จริงของตัวเองหลายคนกลายเป็นผู้ป่วยจากความรู้สึกขมขื่นในจิตใจและการต้องทนอยู่กับความรู้สึกนั้นๆ

4. ฉันหวังว่าฉันยังคงติดต่อกับเพื่อนของฉันอยู่

คนส่วนใหญ่เพิ่งจะนึกถึงมิตรภาพของเพื่อนเก่าและหลายคนมัวแต่ยุ่งอยู่กับการใช้ชีวิตของตัวเองและปล่อยให้ความสัมพันธ์กับเพื่อนที่ดีหลุดลอยไปและหลายคนเสียใจที่ไม่ได้ให้เวลากับเพื่อนมากเท่าที่ผ่านมาทุกคนมักจะนึกถึงเพื่อนเก่าเมื่อตอนที่รู้ว่าชีวิตมีเวลาเหลือไม่มากแล้ว

5. ฉันหวังว่าฉันปล่อยให้ตัวเองใช้ชีวิตให้มีความสุขมากกว่านี้

หลายคนไม่ได้ตระหนักรู้ว่าความสุขนั้นเป็นทางเลือกที่ทุกคนมีได้พวกเขายึดติดกับการใช้ชีวิตรูปแบบเดิมๆซึ่งพวกเรารู้สึกปลอดภัยจากความเคยชินในการใช้อารมณ์และการใช้ชีวิตการกลัวการเปลี่ยนแปลงทำให้พวกเขาต้องเสแสร้งในการอยู่ร่วมกับผู้อื่นรวมทั้งต้องเสแสร้งกับตัวเองด้วยและเมื่อตระหนักรู้แล้วพวกเขาก็จะรู้ว่าพวกเขาควรจะมีความสุขและใช้ชีวิตอย่างเต็มที่บ้าง

.....................................................................................................................